Een paar maanden geleden werd ik gebeld door mijn huisarts. Enkele dagen daarvoor had ik een CT scan laten maken, ik was niet gerust op een aanhoudend en vervelend hoestje waarop mijn hond heel obsessief ging reageren. Eigenlijk was ik het alweer een beetje vergeten, die CT scan, en ach, iedereen had een hoestje.
Maar toen ik de telefoon oppakte en zag dat het de huisarts was dacht ik hmm.. En dat was niet geheel onterecht, de hmm bleek geen goed nieuws. Er zit iets in je long wat we willen onderzoeken vertelde ze, en wel zo snel mogelijk. Binnen enkele weken was duidelijk, er was PET activiteit. Een artsenteam heeft het besproken en was overtuigd dat het voor 99% kanker was. Ook dus een kleine kans van 1 % dat het niets was, maar het moest eruit.
Dat gaan we "even" doen, een week ziekenhuis en, als ik thuis kom zo snel mogelijk weer aan het werk. Les geven is zitten en dat kan ik goed. Dat het praten is met weinig zuurstof had ik me niet zo gerealiseerd, als je maar handig en creatief bent met ademhalen moet het lukken.
Aanvankelijk leek het voorspoedig te verlopen, ik mocht na een IC verblijf van enkele dagen naar huis. Een longkwab armer en een geslaagde operatie rijker, Dat les geven moest lukken.
Tot daar een complicatie om de hoek kwam en ik toch een dikke jas moest uittrekken.
De lessen zijn vandaag gecancelled., en dat doet wederom pijn. Ik heb geen lucht. Ik heb het niet benauwd maar krijg pijn bij teveel inspanning. Mijn lijf zegt STOP, mijn brein zegt doorzetten. Mijn omgeving wil me al vastketenen maar het is niet nodig, het gaat niet.
Het goede nieuws is dat de kanker ( het bleek achteraf een atypisch carcinoid) is verwijderd. De lymfe klieren zijn schoon.
Mijn lichaam heeft tijd nodig. Net als van een normaal mens zeg maar. Dat betekent dat ik moet cancelen.. Hoelang? Ik kijk per dag. Mijn bedrijf, waar ik zo veel credits heb verdient de afgelopen jaren, is even niet paraat.
Ik hoop op ieders begrip! En dat we er dan maar weer mogen zijn en weer volop samen verder kunnen.
Reactie plaatsen
Reacties
Lieve Corneli
Jee wat een schrik ,natuurlijk vooral voor jullie. Ik hoop dat je herstel zo door mag gaan en dat je snel weer voor de klas mag staan. Lieve groet Monique